Ik wil in deze blogpost verder uitweiden over de term "de diagnose". Het komt een beetje overeen met de blogpost labels, maar in deze ga ik het hebben over andere stoornissen en syndromen. Waarvan ik van mening ben, dat als we deze op een hele andere manier zouden benaderen. De wereld er een stuk vrolijker uit zou zien. Er zouden minder vooroordelen zijn en meer herkenning en erkenning.
Een diagnose is een samenvatting van de dan herkenbare klachten, verschijnselen, waarnemingen en de oorzaak van deze klachten. Deze wordt vastgesteld aan de hand van een medisch keuring, dit kan fysieke keuring zijn of een mentale keuring. Het voordeel van een diagnose is de manier van behandelen, wat is er nodig om de genoemde diagnose tegen te gaan. Wanneer we spreken van alleen de mentale diagnose, dan zitten er naast voordelen ook veel nadelen aan het vaststellen vast.
De nadelen
Een van deze nadelen is dat vele psychische stoornissen en syndromen een overeenstemming hebben. De samenhang in de verschillende soorten is zo groot dat het vaak voor komt dat er een verkeerde diagnose wordt vastgesteld. Zelf heb ik een kleine studie klinische psychologie gevolgd en dit was een van de dingen die mij opviel. Om het onderscheid te maken tussen de een en de ander. Want hoe bepaal je nou welke diagnose er dan bij een patiënt past?
Het andere nadeel zit hem meer in het persoonlijke vlak van de patiënt zelf. Hier heb ik het ook al breed over gehad in mijn blogpost labels. Maar voor de nauwkeurigheid ga ik hem weer doornemen. Het is het vooroordeel, het gebrek aan kennis en het onbegrip waar de patiënt veelal tegen aanloopt. Niet alleen door zijn omgeving maar vooral door zichzelf. De schaamte die aan een diagnose hangt is groter dan de patiënt vaak zelf wilt toegeven. Dit komt dan weer door zijn omgeving en zelfdestructief gedrag kan hierdoor gaan ontstaan.
Het "ik kan het nu niet meer" of "het lukt me nu niet meer", zijn vele uitspraken die je in de psychische gezondheidzorg tegenkomt. En dat komt met name door het vaststellen van een diagnose bij een patiënt.
De diagnose in een andere context
Ik wil met jullie een aantal stoornissen en syndromen onder de loep nemen. De medische term en de manier waarop ik tegen deze diagnose aankijk. Een vanuit mijn optiek veel rustiger en vriendelijke benadering. Die het maken van vooroordelen simpelweg niet mogelijk maakt. Het klinkt opeens een stuk logischer en herkenbaarder voor de patiënt zelf, maar ook voor zijn omgeving.
Je zal zien dat vele diagnosestellingen eigenlijk allemaal op hetzelfde innerlijke probleem aankomen en dat is toch echt eenzaamheid.
Borderline
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis, waarbij je emoties uit balans zijn. Je voelt je vaak onstabiel en reageert daardoor heftig op je omgeving. Het eenzame gevoel ontstaat door de angst om afgewezen te worden en in de steek te laten geworden door de mensen die je liefhebt. Door zelf sabotage kan je emotioneel sterk reageren wanneer dat dreigt te gebeuren.
Borderline komt voor bij 1 tot 2 procent van de bevolking. Dit klinkt weinig maar toch zijn het er meer dan jij je misschien kunt voorstellen.
Het vooroordeel bij mensen met de diagnose Borderline is eigenlijk verschrikkelijk. Ze worden afgeschilderd als leugenaars, misleiders en het afgeven van veel bedrog. Dit klopt ook ergens wel, maar dat doen ze uit tekenen van angst en dat is wat veel mensen vergeten. Het onbegrip naar mensen met Borderline is naar mijn mening buitensporig. Mensen met deze diagnose zijn eenzaam, bang en hebben veel angst om alleen achter te blijven.
Ze voelen zich vaak al in de steek gelaten door hun omgeving en door zichzelf alleen al door de diagnose zelf te krijgen.
Wanneer je mensen met Borderline met voorzichtigheid zou benaderen, met iets meer liefde dan je normaal zou geven. Meer met hen zou praten over hun angsten dan zou dat meer dan de helft schelen op hun tegenreactie. Ook al reageren ze sterk, vat het niet persoonlijk op. Het is een reactie uit angst en geen persoonlijke aanval. Je moet goed luisteren naar de woorden die ze gebruiken en het enige wat je echt zal horen is "laat me niet alleen".
Narcisme
Narcisme is een tweezijdige persoonlijkheidsstoornis. Hiermee wordt bedoeld dat aan de ene kant er behoefte is aan veel zelf-belang en een zucht naar bewondering. De andere zijde is het extreme gevoel van minderwaardigheid en die onzekerheid. Mensen in hun omgeving kennen hun vanwege hun zogenaamde probleemloze bestaan. Ze vertellen veelal over hun enorme prestaties en raken hierover ook niet uitgepraat. Verder staan ze graag in het middelpunt van de belangstelling en zullen dit ook in acht proberen blijven te houden.
Het vooroordeel rondom narcisme is weer net zo vreselijk als bij alle andere diagnoses. Wanneer iemand als een narcist wordt bestempeld, worden deze mensen vaak als vreselijk, minachtend en vol met haat gezien. Mensen draaien bijna hun nek om voor mensen met narcisme. Maar wat vergeten we?
Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis zijn net als vele andere mensen erg eenzaam vanbinnen. Vaak hebben ze in hun vroege jeugd een flink trauma opgelopen die niet door zijn of haar omgeving werd gehoord. Ze hebben zich verlaten en in de steek gelaten gevoelt waardoor ze een coping-mechanisme zijn gaan ontwikkelen om wel gezien en gehoord te blijven worden. Dat wil niet zeggen dat het gedrag dat zij vertonen goed gekeurd dient te worden. Want mensen met deze persoonlijkheidsstoornis zijn geen praters over hun gevoelens.
Dus wat is er wel nodig, meer begrip naar de waarom doe jij zo? Wanneer er daar meer begrip ontstaat volgt de rest vanzelf en zullen mensen met narcisme zich eindelijk vrij genoeg gaan voelen om hun emoties en problemen te delen. Je moet voorbij hun grootste prestaties kijken, maar kijken naar waarom heb je dit zo nodig.
Diagnoses zijn dus enigszins handig, maar wanneer mensen die al zo een moeite hebben met zichzelf in de wereld te plaatsen. Ook een negatief maatschappelijk geziene diagnose krijgen, zullen zijn nog meer stagneren in hun ontwikkeling en in het uiten van zichzelf.
Ik vind diagnoses onnodig, er moet meer gekeken worden naar de ontwikkeling van het kind tot volwassen. Wat is de rode draad, de oorsprong van dit coping-mechanisme waardoor hij of zij zichzelf nu staande weet te houden binnen onze samenleving. We moeten bovenal niet vergeten dat mensen met een diagnose over het algemeen zich erg eenzaam voelen vanbinnen.
Mijn advies, stel je armen open, lees je in en wees vooral niet persoonlijk in de tegen aanval. Hun manier van reageren heeft niks met jou te maken maar met het knelpunt binnenin hunzelf.
Een klein wist je datje;
Dat de geestelijke gezondheidszorg verdient aan het stellen van diagnoses. Dit terwijl er een negatief beeld hangt aan de genoemde diagnoses. Dus of we stellen met ze allen onze mening bij en durven verder te kijken. En dat we daar vooral de moeite voor willen nemen. Of we gaan leven in het maatschappelijke belang van eenieder en dat is een wereld zonder diagnoses, maar een wereld met het zoeken naar samenhang.
Reactie plaatsen
Reacties