De exacte leeftijd weet ik niet meer, ik was toen nog zo klein. Maar de schatting luidt dat ik in die tijd een jaar of 6 of 7 was.
Het is winter, koud en de tempraturen waren dagen voor ons schaatsfestijn laag geweest. Dat betekende dat we op natuurijs konden gaan schaatsen. In het Westland wordt er dan altijd nabij het strand flink geschaatst op een plat meer.
Mijn schaatsjes waren nog van hout, ik had niet zoals mijn broer of zus al schaats lessen gehad dus stond nog als een klein hertje op het natuurijs. Ik was samen met mijn vader, mijn moeder en mijn nichtje van 2 jaar jonger Rosa. Rosa en ik waren toen heel close en zijn als kleine meisjes vaak onafscheidelijk geweest.
Dat was helemaal schattig om te zien, die stond daar met der winterlaarsjes aan op het ijs. Omdat schaatsen bij mij niet echt van een leien dakje ging besloot mijn vader ook maar weer mijn winterlaarzen aan te trekken. Zodat we samen wat konden schuifelen over het ijs heen. En we vonden het prachtig.
Het werd later in de middag en de temperaturen waren aan het stijgen geweest die dag. Er waren in de diepe stukken al wakken gezien waar voorzichtigheid werd geboden. Toch mocht dat de pret niet drukken.
Mijn moeder beademde dat het zo wel genoeg was geweest en tijd was om zo naar huis te gaan. Ik had het wel gezien op het ijs en schuifelde van Rosa vandaan naar de kant. Onder mij hoorde ik het ijs opeens hard kraken en het ijs scheurde open. Ik schrok en keek naar achter want nog geen paar meter bij mij vandaan stond mijn kleine nichtje nog op het ijs, wel nog niets vermoedend. Ik aarzelde geen seconden en draaide me om, om mij nichtje te gaan redden. Want ik zag het ijs scheuren en scheuren rondom haar heen.
Gelukkig was daar ook mijn vader, want zonder mijn vader waren we allebei door het ijs gezakt. Hij tilde ons een voor een op en rende over de stukken ijs zonder naar de kant. Gelukkig koos hij eerst voor mijn nichtje en kwam daarna snel mij redden.
Dit moment, ik heb hier eigenlijk nooit zo vaak bij stil gestaan. Maar door de laatste jaren heen heb ik weer mogen ervaren dat er een kleine wereld redder in mijn zit. Die strijd voor het goede met heel veel passie in haar hart en met een wil die zo groot en krachtig is.
En zo kwam ik dat kleine reddertje in mij weer tegen. Die met strijdlust de wereld wil redden met in de hoop dat er weer veel liefde en geluk in de wereld zal stromen. Ook was ik vergeten dat ik als klein meisje niet de rol van prinses speelde of het meisje dat graag met poppen speelde. Ik was het meisje dat speelde de wereld te redden van het kwaad. Die samen met de diertjes en wat hulp van een enkele man de strijd aanging en overwon. Al moest het elke dag weer opnieuw.
Ik speelde ook het eenzame bestaan, het onbegrepen bestaan, degene die zich voor een tijdje terugtrok uit de maatschappij om vervolgens krachtig, voldaan en met veel zelfvertrouwen terugkeerde.
Best een bijzonder ding was ik, als ik het zo bekijk.
Dit zijn van die momenten in mijn leven, die ik later toepasbaar aan het maken ben geweest en nu weer. De hoe, de wat en de waarom? Die zijn weer voor de volgende keer. Het is alleen opmerkelijk dat je vaak als kind al weet wat je later kan overkomen. Dit zal te maken hebben met de verbinding en de openheid die het kind nog ervaart naar de spirituele wereld. Ze staan daarbij ook nog zo dicht bij de oorsprong van hun bestaan dat ze onbewust nog weten hoe hun levenslijn zal verlopen.
Wat speelde jij vroeger als kind? Wat was het meest terugkeerde thema die je met je speelgoed na speelde? Sta er is bij stil en pas dit toe op het leven dat je nu hebt. Ik durf te wedden dat er overeenkomsten en gelijkenissen te vinden zijn. En dat je er nog stijl van achterover zult staan ook.
Met liefde,
Reactie plaatsen
Reacties